توی یه پارک در سیدنی استرالیا دو مجسمه بودند یک زن و یک مرد. این دو
            مجسمه سالهای سال دقیقا رو به روی همدیگر با فاصله کمی ایستاده بودند و
            توی چشمای هم نگاه میکردند و لبخند میزدند. یه روز صبح خیلی زود یه
            فرشته اومد پشت سر دو تا مجسمه ایستاد و گفت:" از آن جهت که شما مجسمه
            های خوب و مفیدی بودید و به مردم شادی بخشیده اید، من بزرگترین آرزوی
            شما را که همانا زندگی کردن و زنده بودن مانند انسانهاست برای شما بر
            آورده میکنم. شما 30 دقیقه فرصت دارید تا هر کاری که مایل هستید انجام
            بدهید." و با تموم شدن جمله اش دو تا مجسمه رو تبدیل به انسان واقعی
            کرد یک زن و یک مرد.

            دو مجسمه به هم لبخندی زدند و به سمت درختانی و بوته هایی که در نزدیکی
            اونا بود دویدند در حالی که تعدادی کبوتر پشت اون درختها بودند پشت
            بوته ها رفتند. فرشته هر گاه صدای خنده های اون مجسمه ها رو میشنید
            لبخندی از روی رضایت میزد. بوته ها آروم حرکت میکردند و خم و راست
            میشدند و صدای شکسته شدن شاخه های کوچیک به گوش میرسید. بعد از 15
            دقیقه مجسمه ها از پشت بوته ها بیرون اومدند در حالیکه نگاههاشون نشون
            میداد کاملا راضی شدن و به مراد دلشون رسیدن.

            فرشته که گیج شده بود به ساعتش یه نگاهی کرد و از مجسمه ها پرسید:" شما
            هنوز 15 دقیقه از وقتتون باقی مونده، دوست ندارید ادامه بدهید؟"

            مجسمه مرد با نگاه شیطنت آمیزی به مجسمه زن نگاه کرد و گفت:" میخوای یه
            بار دیگه این کار رو انجام بدیم"

            مجسمه زن با لبخندی جواب داد:" باشه ولی این بار تو کبوتر رو نگه دار و من میرینم روی سرش."
         
            نکته اخلاقی:
            بنگرید که تلافی کردن تا چه حد در زندگی این دو پا اثر گذار است که
            تا همچنان حرکتی پیش میروند. پس ای انسان هیچگاه عملی مرتکب نشوید که
            شخصی را به تلافی بر انگیزاند چرا که ممکن میباشد که وی روزی روی سرتان
            خراب شود و فکتونو بیاره پایین

                    ***اینم یه داستان از من امیدوارم خوشتون اومده باشه***